wtorek, 5 listopada 2013

Dekret Bieruta/Tuska (*)

(za Wikipedią) Dekret Bieruta – potoczna nazwa Dekretu o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy wydanego w dniu 26 października 1945 roku przez Krajową Radę Narodową (KRN), której Prezydentem był Bolesław Bierut.
Na jego mocy na własność gminy m.st. Warszawy przechodziły wszelkie grunty w przedwojennych granicach miasta. Dekret w założeniach miał ułatwić odbudowę stolicy, zwłaszcza dzielnic zrównanych z ziemią. Nie dotyczył budynków, a tylko gruntów – budynki znajdujące się na nich miały pozostać własnością dotychczasowych właścicieli. W praktyce jednak zabierano właścicielom również kamienice lub poddawano je obowiązkowi kwaterunku – dotyczyło to zwłaszcza dzielnic centralnych, gdzie znajdowały się grunty o dużej wartości, jak Śródmieście, Mokotów, Ochota. Na peryferiach ograniczano się do przejęcia gruntów.

Ministerstwo Sprawiedliwości ma nowy pomysł. Chce znieść starą, rzymską zasadę mówiącą że właścicielem każdej nieruchomości jest właściciel gruntu, na którym została ona zbudowana. Wg nowych przepisów możliwe byłoby więc budowanie na cudzym gruncie i swobodne dysponowanie stworzonym tak budynkiem o ile tylko właściciel gruntu zgodził się notarialnie na takie rozwiązanie. No cóż, co prawda zasada rzymska nie powstała przez przypadek i prawo takie może w wielu przypadkach bardzo gmatwać sytuację właścicielską gruntów i budynków, to jednak samo w sobie nie jest złe, bo jeżeli właściciel gruntu tak akurat chce nim zadysponować i pozbyć się części kontroli nad nim, to jest to jego sprawa i nikt nie powinien się wtrącać. W wielu rozwiniętych krajach już funkcjonuje podobne prawo. W zdecydowanej większości przypadków układ taki będzie co prawda kłopotliwy, bo to jak branie sobie na głowę lokatora, którego nie można się w żaden sposób pozbyć, ale niekiedy może to mieć sens, np. dla właściciela gruntu w centrum dużego miasta nie posiadającego zasobów do jego zabudowy. Może on nie tracąc prawa własności gruntu brać wynagrodzenie za postawiony na nim cenny biurowiec czy inny drogi budynek.

Niestety. Jeśli ktoś pomyślał sobie, że to właśnie ulżenie w takich przypadkach jest głównym motorem tego pomysłu, to jest w grubym błędzie. Kasta urzędnicza chce przy okazji upiec tutaj swoją własną pieczeń i dorzucić do ustaw kilka wielce korzystnych dla siebie zapisów. Już wstępne pomysły rozwiewają bowiem wątpliwości co jest sednem tego pomysłu:

"Z drugiej strony prawo zabudowy ma być też alternatywą dla obecnego wywłaszczania właścicieli, gdy ich grunt jest potrzebny na cel publiczny, np. pod budowę zbiornika wodnego.
...
Właścicielowi gruntu przysługiwałoby wynagrodzenie, ale ministerstwo zakłada, że prawo zabudowy gruntu mogłoby być też ustanawiane nieodpłatnie"


i dalej...

"Zasadniczo resort zakłada, że do ustanowienia prawa zabudowy byłaby potrzebna umowa zawarta u notariusza. Ministerstwo nie wyklucza jednak, że prawo zabudowy będzie ustanawiane również na podstawie decyzji administracyjnej wojewody, tak jak dzieje się to dziś np. przy wywłaszczaniu nieruchomości na cele publiczne."

Krótko mówiąc: biedne państwo już więcej nie będzie musiało wykupywać wywłaszczanych gruntów i wydawać ostatni grosz na rzecz tych wstrętnych obszarników i kułaków. Od teraz wystarczy rzucić tysiaka rocznie (albo i nie w zależności od łaski pana-urzędnika: "mogłoby być też ustanawiane nieodpłatnie") i hektar gruntu na dekady można zająć pod linię przesyłową, nową drogę do domu burmistrza czy np. odwiert gazu łupkowego (rzecz jasna duże koncerny także zyskują na takim prawie, łapówka dla wojewody jest jak by nie patrzeć znacznie tańsza niż wykup gruntu). Co prawda istniejące prawo już teraz daje dużą swobodę urzędnikom, bo wystarczy decyzja administracyjna by na czyjś grunt wjechały buldożery a odszkodowania są zwykle płacone dopiero po latach walk sądowych (od lat niezmienne: "nie mamy pańskiego płaszcza i co pan nam zrobi?") i często rażąco niskie (były w przeszłości sytuacje takie jak np. ta gdy w odszkodowaniu za ziemię zabraną sadownikowi nie uwzględniono kosztów odtworzenia drzew) albo wypłacane w taki sposób że puszczały właściciela gruntu z torbami (np. właściciel piekarni, który stracił część działki na budowę drogi odcinającej go od klientów ekranami dźwiękoszczelnymi czyniącymi biznes bezużytecznym, państwo zaś wykupiło tylko mały kawałek na samą drogę), jednak dla sypiącego się budżetu nawet i to było za wiele. Gdy my tu wicie-rozumicie liczymy każdy ukradziony wcześniej  grosz, wy burżuje neoliberalne chcecie jeszcze odszkodowania od biednego państwa, które przecież ma prawo robić wam koło d... rozwijać ważne społecznie inwestycje? Nic z tego. Ale znajcie pańską łaskę, my przecież nie bolszewia i o żadnej nacjonalizacji nie ma mowy - dostaniecie jałmużnę wynagrodzenie (tzn. o ile akurat wcześniej nie rozkradliśmy są pieniądze w budżecie), którego sprawiedliwą, "rynkową" wartość ustali pan urzędnik.
No bo w pseudokapitaliźmie radośnie budowanym od dwóch dekad przez wesołą postsolidarnościową ferajnę jest jak w Rejsie: "z gruntu mając na uwadze, że własność prywatna może być, trzeba zrobić tak żeby własności nie było".

Co prawda dekret Bieruta był odwrotny bo zabierano grunty a nie budynki, ale konsekwencje podobne. Nie dość, że własność prywatną można ograniczyć dekretem byle urzędniczyny i bez konieczności zwrócenia pieniężnej wartości nacjonalizowanej własności wykpiwając się jedynie mikroskopijną opłatą, to jeszcze nieszczęsny wywłaszczony "właściciel" gruntu nadal będzie zobowiązany płacić podatek od nieruchomości, bo na piśmie jest wszak nadal hoho: panem właścicielem! To, że nie ma już do swojej "własności" praktycznie żadnych praw to nie ważne, ważne że to się odpowiednio dumnie nazywa: "własność prywatna". A kto wie czy przy odpowiednim doborze stawek państwo jeszcze na tym nie zarobi? (Przy tym wciąż przecież nie wiadomo czy nie szykuje się kataster!) A jeśli państwo przestanie kiedyś w przyszłości płacić opłaty tłumacząc się niskim stanem budżetu to pozostaje tylko trwające lata starcie z inną nieprzystępną i zbiurokratyzowaną instytucją - polskim sądownictwem. A może od razu chodzi o to żeby załamani właściciele gruntów oddawali je państwu za darmo?

No cóż, a właściwie czemu tu się dziwić? Jeżeli owieczki dają się strzyc i nie gryzą, to trzeba ciąć bliżej skóry, bo inaczej futro się marnuje. Ja osobiście nie słyszałem żeby w ostatniej dekadzie za zniszczenie komuś życia jakiś urzędnik przypłacił swoim. Jeżeli ludzie się dają, to ich rozzuchwala.

(*) - niepotrzebne skreślić

czwartek, 12 września 2013

Obiekty muzealne cz.2 - Tramwaje

W naszym kraju jest wielu fanów zabytków motoryzacji... Dlatego muszę zacząć od sprostowania, że oczywiście nie mam nic przeciwko komunikacji masowej ani tramwajom. W miejscach, w których są one naprawdę przydatne, mogą funkcjonować na równi z innymi środkami transportu: samochodami, dorożkami, rowerami, kolejkami linowymi, czy sterowcami, są ok. Nie widzę problemu żeby prywatne firmy rozwijały dowolne środki komunikacji masowej, oczywiście po opłaceniu wszystkich kosztów wynajmu nieruchomości, które zajmują, zapłacie za energię i pensje pracowników oraz wszystkich innych opłat związanych z ich działalnością. Nie obchodzi mnie jaki rodzaj transportu wygra i okaże się najbardziej wydajny, to nie moja branża i choćby były to wielkie lotnie ciągnięte przez stado ptaków, istotne jest że nie żerują one na społeczeństwie a służą mu. Tak się jednak jakoś dziwnie składa, że większość transportu masowego jest w tym kraju państwowa i dowodzona przez urzędników. A ci oczywiście nigdy i nigdzie nie liczyli się z kosztami, byle dało się retorycznie uzasadnić, że to co robią jest ideologicznie poprawne. Poniższy przykład z życia wzięty pokazuje to niemal książkowo.

Tramwaj to dobra rzecz jeżeli przewozi tak duże masy ludzi, że zajęcie całego pasa nie powoduje spadku wydajności komunikacyjnej ulicy. W moim mieście jest jednak kilka linii budowanych za głębokiego PRLu z powodów czysto ideologicznych. Jedna z nich prowadzi do przeciętnie przędącej kopalni. Nie dość, że tramwaje jeżdżą na tej linii rzadko i są pustawe, nie dość, że tabor ma kilkadziesiąt lat i nadaje się do muzeum, nie dość, że obecnie większość górników jeździ do pracy samochodami, to jeszcze torowisko było w fatalnym stanie i pomimo że stanowiło pas samochodowy, to w praktyce nie nadawało się do jazdy. Przyszedł więc w końcu czas na remont ulicy (a pewnie i pieniądze z unii, czytaj połowa pieniędzy, na drugą zadłużone i tak już po uszy miasto pewnie zadłuży się bardziej). Można by pomyśleć - super, w końcu ten relikt socjalizmu zostanie zlikwidowany a ulica, która po rozwoju kilka lat temu drogi ekspresowej i autostrady stała się jedną z ważniejszych arterii komunikacyjnych miasta, odżyje i nareszcie będzie miała po dwa drożne pasy ruchu... No niestety, nie w wizji urzędników. Zamiast kilkumiesięcznego, ograniczonego w czasie i kosztach remontu polegającego na usunięciu zabytków techniki, naprawie nawierzchni i ewentualnie puszczeniu tamtędy autobusów, główna ulica miasta ma być zamknięta przez rok, a tory mają zostać wymienione na nowe. Zapewne rok to nieuzasadniony optymizm i faktycznie potrwa to dwa lata. Lata ogromnych korków, strat czasu i paliwa tysięcy kierowców po to by za ogromne pieniądze, których miasto nie ma, wyremontować niepotrzebny relikt przeszłości. Tak gospodarzą urzędnicy...

niedziela, 1 września 2013

Obiekty muzealne - hala sportowa

Wprawdzie transformacja ustrojowa z głębokiego socjalizmu została zatrzymana wpół drogi i Polska nadal jest krajem pół-socjalistycznym z państwowymi szpitalami, szkołami, fabrykami, ogromnymi podatkami i przymusowymi ubezpieczeniami społecznymi, jednak wielka część gospodarki została, jeśli nie poddana wolnorynkowym procesom, to przynajmniej unowocześniona i zracjonalizowana. Mimo to, jak rodzynki w cieście, można co pewien czas odnaleźć prawdziwe, nienaruszone perełki realnego socjalizmu. Jak zmumifikowane w kadziach dziwne insekty - relikty dawnej epoki... całkiem dobrze sobie żyjące za nasze pieniądze. Nie trzeba ich szukać w zakurzonych szufladach muzeów - one są wśród nas.

Zachciało nam się jakiś czas temu z żoną wybrać na squasha. Wcześniej grywaliśmy w fajnym, prywatnym klubie w sąsiednim mieście, jednak tak się złożyło, że nie mieliśmy czasu tam jechać i szukaliśmy czegoś bliżej. Całkiem niedaleko nas, lokalny MOSiR ma ogromną halę sportową, w której jak się okazało prócz okazjonalnych targów czy imprez sportowych, wybudowano niedawno małą salkę do squasha. Na zdjęciach prezentowała się dobrze, trzeba było więc spróbować! Zarezerwowaliśmy wcześniej telefonicznie miejsce pamiętając o tym, że w prywatnym klubie lista chętnych zawsze była spora i wchodząc "z ulicy" ciężko było się załapać, zabraliśmy sprzęt i pojechaliśmy. Miła pani portierka dała nam klucz, pokazała drzwi do szatni a potem zaprowadziła pokrętnymi korytarzami oraz przez trybuny do właściwego celu pokazując wejście do dużej przeszklonej sali z wciśniętym w kąt, wydzielonym dwoma szklanymi ścianami, boiskiem do squasha. Wtedy poczułem się jakbym cofnął się w czasie dobre trzydzieści lat...

Już w samej szatni było dziwnie. Była to zwykła szatnia sportowa dla zawodników grających na głównej hali, jednak nie to było w niej niezwykłe. Była 9 rano, szatnia nieotwierana od poprzedniego dnia, a atmosfera taka jakby przed chwilą przebierała się w niej drużyna rugby. A właściwie to gorzej, bo od poprzedniego dnia, smród, pot i wszystko co może wyprodukować duża liczba spoconych ciał jeszcze się rozłożyło. Nikt nie raczył w niej posprzątać, włączyć wentylację (o ile takowa istniała, nie zauważyłem), czy choćby uchylić drzwi. Żeby powstrzymać odruchy wymiotne musieliśmy przebierać się tuż przy otwartych na oścież drzwiach. Na szczęście cała odnoga korytarza była pusta - ani żywego ducha. Dalej było niewiele lepiej. Wielkie pomieszczenie, w którym utknęła salka do squasha śmierdziało mniej niż szatnia ze względu na spore rozmiary i pouchylane okna, jednak w powietrzu także było coś mocno nieświeżego co sprawiało, że gra stawała się trudna i męczyła. Może powodowały to niezmieniane od miesięcy wykładziny dywanowe, może zbite z gołych płyt wiórowych "ławki", które na pewno doskonale chłonęły wilgoć, a może nieczynny system wentylacji. W suficie wesoło gruchały gołębie w założonych dawno temu gniazdach, a gdy zaczęliśmy grę, do sali weszły dwie panie sprzątaczki. Nieśpiesznym krokiem przeszły się po sali, popatrzyły na nas jak na ufo, zjadły kanapki i poszły. Jak w filmie Barei... Samo boisko było raczej nowoczesne, ponieważ zapewne zostało w całości zakupione w firmie produkującej taki sprzęt. Państwowe firmy na szczęście nie produkują elementów sal do squasha! Jednak na tle reszty wyglądało jak nowoczesne radio wetknięte w deskę rozdzielczą Trabanta... Uciekliśmy stamtąd po pół godzinie gry, znosząc zdziwioną minę pani portierki mówiącą: "co tak szybko?", pół godziny to i tak za długo wg mnie...

Nie, to nie postindustrialna rudera, tylko obiekt przedstawiany w mediach jako perełka śląskiej infrastruktury sportowej, na której utrzymanie idą całkiem duże pieniądze. Ktoś, zapewne dla efektu medialnego i dla pokazania jak dużo "robi" dla miejskiego sportu, zdecydował że skoro jest moda na squasha, to musi być koniecznie salka i na MOSiRze. Do tego zdjęcia zrobione pod takim kątem aby nie widać było niczego poza samym boiskiem, absurdalna prośba na stronie www, aby rezerwować wcześniej miejsce telefonicznie, w sytuacji gdy kompletnie nikt z tego przybytku nie korzysta (nic dziwnego) i można sobie zapisać "osiągnięcie" oraz "dbanie o rozwój fizyczny młodzieży". Tak państwowi urzędnicy rozwijają sport.

Dla odmiany. W tej samej hali jeden z korytarzy podziemi wynajmuje prywatna siłownia, chadzam do niej od kilku miesięcy. Miejsce organizowane przez "prywaciarza" jest kompletnie odmienne od urzędniczego. Czyste korytarze (co rano można spotkać tam sprzątaczkę skrupulatnie myjącą podłogi, toalety, nawet przecierającą kurz z urządzeń), miłe panie przy wejściu, dobrze wyposażone sale, odpowiednia muzyka z głośników, sprawna wentylacja i porządna klimatyzacja (bardzo ważne gdy ćwiczy się w lecie!) i oczywiście czysta szatnia. I to pomimo, że to małe, ślepe pomieszczenie przez większość dnia oblegane jest przez spoconych bywalców siłowni wydzielających ogólnie mówiąc różne zapachy to nie ma większych problemów z czystością i smrodem. Jak widać da się takie miejsce utrzymać w normie. Wystarczy je przecież co pewien czas umyć i włączyć wentylację. To jest jak widać jednak za trudne dla państwowej placówki! Do tego siłownia jest raczej niedroga. Zastanawiam się, dlaczego nie wynajmą całej hali sportowej prywaciarzom? Acha, bo wtedy miasto straciłoby x-dziesiąt doskonałych posad dla rodzin znajomych radnych i władz miasta. Zasłużeni działacze, którzy nie dostali fuchy wprost w wyborach, muszą przecież się gdzieś podziać.

Drugi relikt, drogowy - następnym razem. Za dużo PRLu na raz to niezdrowo, można dostać niestrawności.

PS. Gdy znudziła nam się gra w dusznej salce postanowiliśmy zrobić sobie spacer po obiekcie. Zwiedzając salę w której ulokowano boisko do squasha natrafiliśmy na wiele dziwności. Jak to w muzeum. Co do jednego z obiektów mieliśmy przez dłuższą chwilę wątpliwości co to jest. Rozpadające się coś o rozmiarach kilka na kilka metrów, ni to podium, ni schodki, ni mata do ćwiczeń, okazało się po dokładnej inspekcji ringiem bokserskim w stanie daleko zaawansowanego rozkładu. Ciekawe po co tam stoi, bo do walk bokserskich już się nie nadaje. Może miasto zamierza zaprosić filmowców z Hollywood do kręcenia filmów akcji w rozpadających się postindustrialnych wnętrzach? A może to jednak faktycznie muzeum, a boisko do squasha trafiło tam przypadkiem? A może wszyscy urzędnicy miejscy powinni trafić do muzeum socjalizmu? Tam ich miejsce...




piątek, 22 marca 2013

Zjedz ciasteczko głupku!

Drodzy internauci. Nigdy nie uważałem was za idiotów, niepełnosprawnych umysłowo, którym trzeba zorganizować życie od A do Z i zadbać o wszystkie sprawy oraz pilnować prywatności. Niestety rząd oraz (p)osły z Wiejskiej twierdzą że jest inaczej. Nowelizując prawo telekomunikacyjne (dobre artykuły szczegółowe możecie przeczytać: na tym blogu i tutaj) siłą, przy okazji okradając mnie z czasu który muszę na to poświęcić, zobowiązali mnie do potraktowania was w ten sposób. W związku z tym UWAGA oświadczam: ta strona podobnie jak i ponad 90% stron w internecie, narusza waszą prywatność zapisując na waszych dyskach niegroźne pliki zwane ciasteczkami. W przypadku tego bloga służą do analizowania ruchu na stronie i statystyk odwiedzin. Możecie je sobie jeśli chcecie wyłączyć. Jak to zrobić, zapytajcie ministra Boniego, w końcu to minister cyfryzacji, wiemy więc że zna kilka cyfr, to może także rozumie konfigurację przeglądarek. A potem możecie już dalej w spokoju sprzedawać swoją prywatność na fejsbukach, tłiterach, dżimeilach i innych tego typu... Acha i nie zapomnijcie pomachać do operatora gugl strit wiu gdy sfotografuje wasz dom oraz pozdrowić operatorów echelona rozmawiając przez telefon...